Kamus-ı Muhit - التأحيد maddesi

اَلتَّأْحِيدُ [et-te΄ḩîd] (تَفْعِيلٌ [tefʹîl] vezninde) Bir ʹadede vâhid ziyâde kılmak maʹnâsınadır; yukâlu: أَحَّدَ الْعَشَرَةَ إِذَا صَيَّرَهَا أَحَدَ عَشَرَ Ve ikiyi dahi ziyâdeyi cemʹle bir eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: أَحَّدَ الْإِثْنَيْنِ إِذَا صَيَّرَهُمَا وَاحِدَةً Mü΄ellifin burada وَاحِدَةً lafzını te΄nîsle îrâdı zâhiren maʹdûda nazar ile mümeyyeze kıyâs eylediğinden başka ümmehât-ı sâ΄irede işbu hadîs-i âti’z-zikrde mü΄ennesen müsebbet olmakla ona sebk-i zihni yâhûd hâssaten telmîhine mebnîdir: ḣوَهُوَ مَرَّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ بِسَعْدٍ وَهُوَ يُشِيرُ فِي التَّشَهُّدِ بِإِصْبَعَيْنِ فَقَالَ أَحِّدْ أَحِّدْ يَا سَعْدُ” أَيْ أَشِرْ بِإِصْبَعٍ وَاحِدَةٍ Mü΄ellif der ki e΄immeden mervîdir ki وَاحِدٌ lafzının kendi cinsinden yaʹnî lafzından tesniyesi yoktur, kezâlik إِثْنَيْنِ lafzının kendi cinsinden vâhidi yoktur.

Vankulu Lugatı - التأحيد maddesi

اَلتَّأْحِيدُ [et-te΄ḩîd] (ʹalâ-vezni اَلتَّكْرِيم [et-tekrîm]) İki nesneyi bir kılmak. Ve bir ziyâde etmek. Ferrâ baʹzı ʹArabdan أَحَدٌ [eḩad]ın hemzesin hurûf-ı asliyye gibi istiʹmâl olunmasın rivâyet edip eyitti: yukâlu: مَعِي عَشَرَةٌ فَأَحِّدْهُنَّ أَيْ صَيِّرْهُنَ أَحَدَ عَشَرَ Ve fi’l-hadîsi ennehu kâle li-reculin eşâre bi-sebbâbeteyhi fi’t-teşehhudi: “أَحِّدْ أَحِّدْ” Yaʹnî “Bir parmakla işâret kıl ki o sebbâbe-i yümnâdır, iki parmakla kılma.” Ve سَبَّابَةٌ [sebbâbet] sîn-i mühmelenin fethi ve bâ-i muvahhadenin teşdîdiyle şehâdet parmağına derler.