اَلْجَأْشُ [el-ce΄ş] (cîm’in fethi ve hemzenin sükûnuyla ve baʹzen hemzesiz yaʹnî elifle istiʹmâl olunur) Bir nesneden havfla muztarib oldukta insânın yüreği oynayıp titremeğe denir; tekûlu: أَخَذَنِي مِنْهُ الْجَأْشُ وَهُوَ رُوَاعُ الْقَلْبِ إِذَا اضْطَرَبَ عِنْدَ الْفَزَعِ Ve insânın nefs-i nâtıkasına denir; yukâlu: سَكَنَ جَأْشُهُ أَيْ نَفْسُهُ Ve جَأْشٌ [ce΄ş] lafzının cemʹi جُؤُوشٌ [cu΄ûş] gelir. Ve
جَأْشٌ [Ce΄ş] Bir mevziʹ adıdır. Ve masdar olur, bir nesneye teveccüh ve ikbâl eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: جَأَشَ إِلَيْهِ جَأْشًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا أَقْبَلَ Ve hüzn yâ havf sebebiyle yürek yerinden oynayıp kalkmak maʹnâsınadır; yukâlu: جَأَشَتْ نَفْسُهُ إِذَا ارْتَفَعَتْ مِنْ حُزْنٍ أَوْ فَزَعٍ
اَلْجَأْشُ [el-ce΄ş] (cîm’in fethi ve hemzenin sükûnuyla) Havf katında kalbin muztarib olması. Ve
رَابِطُ الْجَأْشِ [râbiṯu’l-ce΄ş] Şol kimseye derler ki kalbin firârdan bağlaya, ziyâde şecîʹ olduğu için.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı