Kamus-ı Muhit - الخيلولة maddesi

اَلْخَيْلُ [el-ḣayl] ve

اَلْخَيْلَةُ [el-ḣaylet] (ḣâ’ların fethi ve kesri ve yâ’ların sükûnuyla) ve

اَلْخَالُ [el-ḣâl] (حَالٌ [ḩâl] vezninde ki aslı خَيَلٌ idi fethateynle) ve

اَلْخَيَلَانُ [el-ḣayelân] (fetehâtla) ve

اَلْمَخِيلَةُ [el-meḣîlet] (mîm’in fethi ve ḣâ’nın kesriyle) ve

اَلْمَخَالَةُ [el-meḣâlet] (mîm’in fethiyle) ve

اَلْخَيْلُولَةُ [el-ḣaylûlet] (حَيْلُولَةٌ [ḩaylûlet] vezninde) Sanmak maʹnâsınadır ki Fârisîde pindâşten mürâdifidir; yukâlu: خَالَ الشَّيْءَ يَخَالُ خَيْلًا وَخَيْلَةً وَخَالًا وَخَيَلَانًا وَمَخِيلَةً وَمَخَالَةً وَخَيْلُولَةً إِذَا ظَنَّهُ Ve bu, efʹâl-i kulûbdandır. Mütekellim-i müstakbelinde إِخَالُ denir hemzenin kesriyle ve lügat-ı rediyyede meftûh olur. Şârihin beyânına göre kesri lügat-ı Ṯâ΄iyye’dir, giderek elsinede kesîrü’l-istiʹmâl olmakla fasîh menzilinde oldu. Ve bu gayr-i kıyâs üzeredir.

Vankulu Lugatı - الخيلولة maddesi

اَلْخَيْلُولَةُ [el-ḣaylûlet] (ḣâ’nın fethi ve yâ’nın sükûnu ve lâm’ın zammı ile) Kezâlik zann etmek; tekûlu: خِلْتُ خِيلَةً وَخَيْلُولَةً إِذَا ظَنَنْتَهُ Ve fi’l-meseli: “مَنْ يَسْمَعْ يَخَلْ” Pes خِلْتُ bâb-ı ظَنَنْتُ dendir, mubtedâ ve haber üzere dâhil olur, eger işbu efʹâlle ibtidâ olunursa bunlarla ʹamel olunup mefʹûleyn mansûb olur. Ve eger bunlar mefʹûleyn beynine tavsît olunsa yâhûd mefʹûleynden te΄hîr olunsa iʹmâlle ilgâ beyninde muhayyer olursun. Ve bunun müstakbelinde إِخَالُ dersin hemzenin kesriyle efsah budur. Ve Benû Esed أَخَالُ der, hemzenin fethiyle kıyâs üzere.