Kamus-ı Muhit - الصموت maddesi

اَلصَّمُوتُ [eṡ-ṡamût] (صَبُورٌ [ṡabûr] vezninde) Ağır zırha denir, دِرْعٌ ثَقِيلٌ maʹnâsına ki lâbis oldukları hînde kağıştısı olmaz. Ve darîbeye gömülüp giden işlek kılıca ıtlâk olunur, سَيْفٌ رَسُوبٌ maʹnâsına. Ve şol mumlu bal gömecine ıtlâk olunur ki mecmuʹ delikleri bal ile dolu olup aslâ boş deliği olmaya. Ve

صَمُوتٌ [Ṡamût] Ashâbdan ʹAbbâs b. Mirdâs’ın ʹalâ-kavlin Ḣufâf b. Nudbe’nin feresi ismidir. Ve ʹArablar kılıç ve bıçak kemikten dönmeyip kemikten öte işledikte ضَرْبَةٌ صَمُوتٌ derler vasfiyyetle ki savtı zuhûr eylememekle صَمُوتٌ [ṡamût] olur. Ve ʹArablar kızın baldırı ve topuğu etli ve dolu olduğundan halhâl gereği gibi yerleşip pekişmek sebebiyle yürüdükte çağıştısı olmasa, جَارِيَةٌ صَمُوتُ الْخَلْخَالَيْنِ derler; yukâlu: جَارِيَةٌ صَمُوتُ الْخَلْخَالَيْنِ أَيْ غَلِيظَةُ السَّاقَيْنِ لاَ يُسْمَعُ لَهُمَا حِسٌّ

اَلصَّمْتُ [eṡ-ṡamt] (ṡâd’ın fethi ve mîm’in sükûnuyla) ve

اَلصُّمُوتُ [eṡ-ṡumût] (قُعُودٌ [ḵuʹûd] vezninde) ve

اَلصُّمَاتُ [eṡ-ṡumât] (غُرَابٌ [ġurâb] vezninde) Hâmûş olmak, سُكُوتٌ [sukût] maʹnâsınadır; yukâlu: صَمَتَ الْمُتَكَلِّمُ صَمْتًا وَصُمُوتًا وَصُمَاتًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا سَكَتَ Ve ʹArablar لاَ صَمْتَ يَوْمًا إِلَى اللَّيْلِ derler nasbla ve لاَ صَمْتَ يَوْمٌ derler refʹla ve لاَ صَمْتَ يَوْمٍ derler cer ile, لاَ يُصْمَتُ يَوْمٌ تَامٌّ إِلَى اللَّيْلِ maʹnâsına. Yaʹnî “Tamâmen bir gün geceye kadar sükût yoktur.”

Vankulu Lugatı - الصموت maddesi

اَلصَّمُوتُ [eṡ-ṡamût] (ṡâd’ın fethiyle ve mîm’in zammıyla) Şol zırhtır ki elden bırakılsa âvâzı işitilmeye, ziyâde hurde olduğundan. Ve

صَمُوتُ [ṡamût] Bir atın adıdır.

اَلصُّمُوتُ [eṡ-ṡumût] (zammeteynle) ve

اَلصُّمَاتُ [eṡ-ṡumât] (ṡâd’ın zammıyla) Sâkit olmak; yukâlu: صَمَتَ يَصْمُتُ صَمْتًا إِلَى آخِرِهِ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Ve صُمَاتٌ [ṡumât] مَا يُصْمَتُ بِهِ maʹnâsına da gelir; yukâlu: رَمَيْتُهُ بِصُمَاتِهِ وَسُكَاتِهِ أَيْ بِمَا صَمَتَ بِهِ وَسَكَتَ Yaʹnî “Ona baʹzı kelimât ettim, cevâbına kâdir olmadı.”