Kamus-ı Muhit - الفضل maddesi

اَلْفَضْلُ [el-faḋl] (fâ’nın fethi ve ḋâd-ı muʹcemenin sükûnuyla) Ziyâde maʹnâsınadır ki artmağa ve artığa denir, نَقْصٌ [naḵṡ] mukabilidir; cemʹi فُضُولٌ [fuḋûl] gelir; yukâlu: بِهِ عَلَيْهِ فَضْلٌ أَيْ ضِدُّ نَقْصٍ Ve masdar olur, artmak maʹnâsınadır; yukâlu: فَضَلَ الشَّيْءُ وَفَضِلَ فَضْلًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالرَّابِعِ ضِدُّ نَقَصَ Ve bunda bir lügat dahi vardır ki bâb-ı râbiʹ ile bâb-ı evvelden mürekkebdir, mâzîde kesreteyn ve muzâriʹde zammıyla “فَضِلَ-يَفْضُلُ” denir. Ve bu tedâhulu’l-lugateyn kabîlindendir. Ve

فَضْلٌ [Faḋl] Hužeyl kabîlesi yurdunda bir dağın adıdır. Ve Faḋl b. ʹAbbâs ashâbdandır. Ve فَضْلٌ [Faḋl] muhaddisînden bir cemâʹatin ismidir. Ve

فَضْلٌ [faḋl] Bir nesnenin bakiyyesine denir ki artık taʹbîr olunur, فَضْلَةٌ [faḋlet] gibi, ke-mâ se-yuzkeru. Ve masdar olur, bir nesneden bakiyye kalmak maʹnâsına; yukâlu: فَضَلَ الشَّيْءُ كَنَصَرَ وَفَضِلَ كَحَسِبَ فَضْلًا إِذَا بَقِيَ مِنْهُ شَيْءٌ

اَلْمِفْضَلُ [el-mifḋal] (مِنْبَرٌ [minber] vezninde) ve

اَلْمِفْضَلَةُ [el-mifḋalet] (مِكْنَسَةٌ [mikneset] vezninde) ve

اَلْفُضُلُ [el-fuḋul] (عُنُقٌ [ʹunuḵ] vezninde) Nisvân kısmının hânede olduğu eyyâmda giydikleri gündelik libâsına ve iş libâsına ıtlâk olunur; yukâlu: جَائَتْ وَعَلَيْهَا الْمِفْضَلُ وَالْمِفْضَلَةُ وَالْفُضُلُ أَيِ الثَّوْبُ الَّذِي تَتَفَضَّلُ فِيهِ الْمَرْأَةُ يَعْنِي ثَوْبُ الْمِهْنَةِ Şârih der ki mü΄ellif bunu أَخْفَى ile tefsîr eyledi, zîrâ تَفَضُّلٌ [tefaḋḋul] kelimesinin buraya mülâyim maʹnâsını zikr eylemedi, meger teveşşuh maʹnâsından iʹtibâr etmiş ola; o dahi baʹîddir. Kaldı ki Nihâye’de ve ümmehât-ı sâ΄irede ثَوْبُ الْمِهْنَةِ وَالْعَمَلِ ʹibâretiyle müfesser ve يُقَالُ تَفَضَّلَتِ الْمَرْأَةُ إِذَا لَبِسَتْ ثِيَابَ مِهْنَتِهَا أَوْ كَانَتْ فِي ثَوْبٍ وَاحِدٍ misâliyle mübeyyendir.

Vankulu Lugatı - الفضل maddesi

اَلْفَضْلُ [el-faḋl] (fâ’nın fethi ve ḋâd-ı muʹcemenin sükûnuyla) Bir nesne ziyâde olmak.

اَلْفُضُلُ [el-fuḋul] (zammeteynle جُنُبٌ [cunub] vezni üzere) Zikr olunan ʹavret ve ere dahi ıtlâk olunur.