Kamus-ı Muhit - اللفيف maddesi

اَللَّفِيفُ [el-lefîf] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Kabâ΄il-i muhtelifeden müctemiʹ derinti cemâʹate denir, لِفٌّ [liff] gibi ki zikr olundu; ve minhu yukâlu: جَاؤُوا بِلِفِّهِمْ وَلَفِيفِهِمْ أَيْ أَخْلاَطِهِمْ ve kavluhu taʹâlâ: ﴿جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا﴾ أَيْ مُجْتَمِعِينَ مُخْتَلِطِينَ مِنْ كُلِّ قَبِيلَةٍ Ve iki yâhûd ziyâde türlüden karışık taʹâma ıtlâk olunur; yukâlu: طَعَامٌ لَفِيفٌ أَيْ مَخْلُوطٌ مِنْ جِنْسَيْنِ فَصَاعِدًا Ve Cevherî’nin لَفِيفٌ [lefîf] صِدِّيقٌ [ṡiddîḵ] maʹnâsına da gelir; كَمَا يُقَالُ لَفِيفُهُ صَدِيقُهُ kavli galattır, savâb olan لَغِيفٌ [leġîf] olmaktır ġayn-ı muʹceme ile; lâkin mü΄ellif kelime-i mezbûreyi o maʹnâya zikr eylememiştir. Ve

لَفِيفٌ [lefîf] ʹİlm-i sarfta bir bâb-ı mahsûstur, iki nevʹ olur: Biri lefîf-i makrûndur ki iki harf-i ʹillet mukterin olan kelimedir, طَوَى gibi. Ve biri lefîf-i mefrûktur ki iki harf-i ʹilletin beyni harf-i sahîh ile müfterik olan kelimedir وَعَى gibi.

Vankulu Lugatı - اللفيف maddesi

اَللَّفِيفُ [el-lefîf] (lâm’ın fethi ve fâ’nın kesri ve meddiyle) Kabâ΄il-i muhtelifeden cemʹ olan kavm; yukâlu: جَاؤُوا بِلَفِّهِمْ وَلَفِيفِهِمْ أَيْ أَخْلَاطِهِمْ ve kâlallâhu taʹâlâ: ﴿جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا﴾ (الإسراء، 104) أَيْ مُجْتَمِعِينَ مُخْتَلِطِينَ Ve

لَفِيفٌ [lefîf] Şol taʹâma derler ki iki cinsten dahi ziyâdeden karışmış ola. Ve

لَفِيفٌ [lefîf] Dosta dahi derler; yukâlu: فُلَانٌ لَفِيفُفُلَانٍ أَيْ صَدِيقُهُ Ve

لَفِيفٌ [lefîf] ʹİlm-i ʹArabîden bir bâbdır ki o iki harf-i ʹillet bir kelimede cemʹ olmaktır,ذَوِيَ ve حَيَّ gibi. Ve ذَوِيَ [ževiye] žâl-ı muʹceme ile ot solup kurumağa yüz tutmak.