اَلْمَسُّ [el-mess] (mîm’in fethi ve sîn’in teşdîdiyle) ve
اَلْمَسِيسُ [el-mesîs] (أَزِيزٌ [ezîz] vezninde) ve
اَلْمِسِّيسَى [el-missîsâ] (خِلِّيفَى [ḣillîfâ] vezninde) Bir nesneye değmek maʹnâsınadır; tekûlu: مَسِسْتُهُ بِالْكَسْرِ أَمَسُّهُ بِالْفَتْحِ مَسًّا وَمَسِيسًا وَمِسِّيسَى مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَتَقُولُ مَسَسْتُهُ مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَرُبَّمَا تَقُولُ مِسْتُهُ بِكَسْرِ الْمِيمِ وَحَذْفِ السِّينِ الْأُولَى إِذَا لَمَسْتَهُ Şârih der ki mü΄ellif gerçi burada لَمْسٌ [lems] ile tefsîr edip lâkin لَمْسٌ [lems] mâddesinde takyîd eylediğine binâ΄en مَسٌّ [mess] eʹamm olmak muktezîdir, zîrâ لَمْسٌ [lems] el ile ve مَسٌّ [mes] el ve sâ΄ir aʹzâ ile değmekte müstaʹmeldir. İntehâ. Ve kavluhu taʹâlâ: ﴿ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ﴾ اَلْآيَة أَيْ أَوَّلَ مَا يَنَالُكُمْ مِنْهَا كَقَوْلِكَ وَجَدَ فُلاَنٌ مَسَّ الْحُمَّى أَيْ أَوَّلَ مَا نَالَهُ مِنْهَا Ve
مَسٌّ [mess] Cünûn maʹnâsına müstaʹmeldir. ʹİnde’l-ʹarab cinn tâ΄ifesinin değip dokunmasından ʹârız olduğu için.
اَلْمِسِّيسَى [el-missîsâ] (mîm’in kesri ve sîn’in dahi kesri ve teşdîdiyle ve elifin kasrıyla خِصِّيصَى [ḣiṡṡîṡâ] gibi) Kezâlik yapışmak maʹnâsınadır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı