Kamus-ı Muhit - بينما maddesi

بَيْنَا [beynâ] (elif-i maksûre ile aslı بَيْنَ idi, nûn’un fethiyle işbâʹ olunmakla elif tahaddüs eyledi) ve

بَيْنَمَا [beyne-mâ] (kelimesi ki مَا ziyâde olunmuştur) İkisi de kelimât-ı ibtidâdandır; yukâlu: بَيْنَا نَحْنَ كَذَا وَبَيْنَمَا نَحْنُ كَذَا إِذْ حَدَثَ كَذَا Yaʹnî “Biz o esnâda iken nâgâh şöyle bir iş zuhûr eyledi.” Aṡmaʹî dedi ki بَيْنَا kelimesinin mevziʹine بَيْنَ lafzı vazʹ olunmak sahîh olursa mâ-baʹdi mecrûr olur, ke-kavli’ş-şâʹir: “بَيْنَا تَعَنُّفِهِ الْكُمَاةَ وَرَوْغِهِ || يَوْمًا أُتِيحَ لَهُ جَرِيءٌ سَلْفَعُ” Ve Aṡmaʹî’den mâ-ʹadâ nühât بَيْنَا ve بَيْنَمَا kelimelerinin mâ-baʹdlarını mubtedâ ve haber olmak üzere merfûʹ kıldılar.

Vankulu Lugatı - بينما maddesi

بَيْنَمَا [beynemâ] (bâ’nın ve nûn’un fethi ve mâ-beynde yâ’nın sükûnuyla) Kezâlik بَيْنَا [beynâ] maʹnâsınadır, mîm zâ΄idedir; tekûlu: بَيْنَا نَحْنُ نَرْقُبُهُ أَتَانَا أَيْ بَيْنَ أَوْقَاتِ رِقْبَتِنَا إِيَّاهُ Pes أَوْقَاتٌ [evḵât] hazf olunup أَوْقَاتٌ [evḵât]ın muzâfun ileyhi olan cümle بَيْنَ kelimesin vely etmiştir; ﴿وَاسْأَلِ الْقَرْيَةَ﴾ (يوسف، 82) âyet-i kerîmesinde muzâf hazf olunduğu gibi. Ve zurûf-ı zamânın cümleye izâfeti hod şâyiʹdir; ke-kavlike: أَتَيْتُكَ زَمَنَ الْحَجَّاجُ أَمِيرٌ Ve Aṡmaʹî بَيْنَا kelimesinin mâ-baʹdin mecrûr ederdi, kaçan بَيْنَ maʹnâsına olup mevziʹine بَيْنَ vazʹ olunmak sahîh olsa. Ve Aṡmaʹî’den gayrısı بَيْنَا ve بَيْنَمَا kelimelerinden sonra gelen kelimeleri merfûʹ kıldılar, mubtedâ ve haber olmak üzere.