Kamus-ı Muhit - حفاف maddesi

اَلْحَفُّ [el-ḩaff] (ḩâ’nın fethiyle) Bıyığı ve saçı diplerinden kırkmak maʹnâsınadır; yukâlu: حَفَّ شَارِبَهُ وَرَأْسَهُ حَفًّا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَحْفَاهُمَا Ve

حَفٌّ [ḩaff] ve

حِفَافٌ [ḩifâf] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) ʹAvret yüzünün tüyünü yolmak maʹnâsınadır; yukâlu: حَفَّتِ الْمَرْأَةُ وَجْهَهَا مِنَ الشَّعْرِ حَفًّا وَحِفَافًا إِذَا قَشَرَتْهُ Ve

حَفٌّ [ḩaff] مِنْسَجٌ [minsec] maʹnâsınadır ki çulhaların tarağıdır. Sermin ağacına حَفَّةٌ [ḩaffet] denir hâ’yla. Ve

حَفٌّ [ḩaff] Bir cins ak ve kılçıklı balığın adıdır. Ve ize denir, أَثَرٌ [ešamp;er] maʹnâsına, ke-mâ se-yuzkeru. Ve bir nesnenin çevresini devr ve ihâta eylemek maʹnâsınadır ki kuşatmak taʹbîr olunur; ve minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿حَافِّينَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْشِ﴾ الآية Ke-mâ se-yuzkeru. Ve yukâlu: حَفَّهُ بِالشَّيْءِ حَفًّا إِذَا أَحَاطَ بِهِ Ve eyzan minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿وَحَفَفْنَاهُمَا بِنَخْلٍ﴾ أَيْ جَعَلْنَا النَّخْلَ مُطِيفَةً بِأَحِفَّتِهِمَا أَيْ جَوَانِبِهِمَا Ve minhu’l-meselu: “مَنْ حَفَّنَا أَوْ رَفَّنَا فَلْيَقْتَصِدْ” أَيْ مَنْ طَافَ بِنَا وَاعْتَنَى بِأَمْرِنَا وَخَدَمَنَا وَمَدَحَنَا فَلاَ يَغْلُوَنَّ Yaʹnî “Bizim çevremize muhabbet vechiyle dolanıp bize riʹâyet ve umûrumuza iʹtinâ ve himmet ve hizmet ve medh gibi izhâr-ı taʹʹlluk u husûsiyyet edenler vech-i iʹtidâl üzere olup medh ve taʹzîmde haddi tecâvüz eylemesinler.” Ve رَفٌّ [reff] hizmet ve riʹâyet eylemek maʹnâsınadır; ve minhu kavluhum: “مَا لَهُ حَافٌّ وَلاَ رَافٌّ” ve “ذَهَبَ مَنْ كَانَ يَحُفُّهُ وَيَرُفُّهُ” Ve yekûlûne: حَفَّتْهُمُ الْحَاجَةُ أَيْ هُمْ مَحَاوِيجُ Yaʹnî “Cümlesi muztarr ve muhtâclardır.”

Vankulu Lugatı - حفاف maddesi

اَلْحِفَافُ [el-ḩifâf] (ḩâ’nın kesriyle) Cânib maʹnâsına; yukâlu: بَلَغَ الْكَيْلُ حِفَافَيْهِ أَيْ جَانِبَيْهِ Yâʹnî kâ΄il cânibi ve onun mukâbili ki bunlar kîlenin cânib-i ünsîsi ve cânib-i vahşîsi olur. Ve

حِفَافٌ [ḩifâf] Dazlak olan başın etrâfında kalan kıllara dahi derler; yukâlu: بَقِيَ مِنْ شَعْرِهِ حِفَافٌ وَذَلِكَ إِذَا صَلِعَ وَبَقِيَتْ مِنْ شَعْرِهِ طُرَّةٌ حَوْلَ رَأْسِهِ