Kamus-ı Muhit - وقف maddesi

اَلْوَقْفُ [el-vaḵf] (vâv’ın fethi ve ḵâf’ın sükûnuyla) Fîl kemiğinden düzülmüş bileziğe denir ki nisvân-ı ʹArab bilekçelerine takınırlar. Ve

وَقْفٌ [Vaḵf] Ḩille-i Mezyediyye’de ve Baġdâd’ın şarkîsinde Ḣâliṡ kazâsında birer karye adıdır. Ve bilâd-ı Benî ʹÂmir’de bir mevziʹ adıdır. Ve

وَقْفٌ [vaḵf] Kalkanın çevresine kaplanan boynuz ve demir makûlesine denir ki kalkanın pervâzesi olacaktır. Ve

وَقْفٌ [vaḵf] Masdar olur, bir kimseyi alıkoyup durdurmak maʹnâsınadır; tekûlu: وَقَفْتُهُ وَقْفًا أَيْ فَعَلْتُ بِهِ مَا وَقَفَ يَعْنِي أَوْقَفْتُهُ Bu mâddenin mevzûʹunda ayakta durdurmak ve ayakta durmak dakîkası muʹteberdir, ke-mâ se-yusarrahu. Ve çömleği ocak üzere yâhûd saç ayağı üzere içindeki kaynadıktan sonra dinlendirmek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: وَقَفَ الْقِدْرَ إِذَا أَدَامَهَا وَسَكَّنَهَا Burada أَدَامَهُ çömleği saç ayağı üzere baʹde’l-ferâg dinlendirmek maʹnâsınadır. Ve bir adamı kendi günâhına muttaliʹ eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: وَقَفَ فُلاَنًا عَلَى ذَنْبِهِ إِذَا أَطْلَعَهُ Ve bir mülkü beyʹ ve şirâdan ʹalâ-vechi’t-te΄bîd alıkomak maʹnâsınadır ki mâlını vakf eylemek taʹbîr olunur; yukâlu: وَقَفَ الدَّارَ أَيْ حَبَّسَهَا

Vankulu Lugatı - وقف maddesi

اَلْوَقْفُ [el-vaḵf] (vâv’ın fethi ve ḵâf’ın sükûnuyla) Şol bilezik ki fîl kemiğinden edip kola takarlar. Ve

وَقْفٌ [vaḵf] Davarı durutmağa dahi derler; yukâlu: وَقَفْتُهَا أَنَا Ve

وَقْفٌ [vaḵf] Bir kimseyi kendi günâhına muttaliʹ kılmağa dahi derler; tekûlu: وَقَفْتُهُ عَلَى ذَنْبِهِ إِذَا أَطْلَعْتَهُ عَلَيْهِ Ve

وَقْفٌ [vaḵf] Bir mülkü beyʹ ve şirâdan alıkoyup menfaʹatin fukarâya taʹyîn etmeğe dahi derler; tekûlu: وَقَفْتُ الدَّارَ لِلْمَسَاكِينِ وَقْفًا وَأَوْقَفْتُهَا بِالْأَلِفِ لُغَةٌ رَدِيئَةٌ وَلَيْسَ فِي الْكَلَامِ أَوْقَفْتُ إِلَّا حَرْفٌ وَاحِدٌ وَهُوَ قَوْلُكَ أَوْقَفْتُ عَنِ الْأَمْرِ الَّذِي كُنْتَ فِيهِ إِذَا أَقْلَعْتَ Yaʹnî bir kimseyi bir işten alıkomak maʹnâsına bâb-ı إِفْعَالٌ [ifʹâl]den istiʹmâl olunur, ʹalâ-mâ se-yecî΄u.