Kamus-ı Muhit - التودع maddesi

اَلتَّوَدُّعُ [et-tevedduʹ] (تَفَعُّلٌ [tefaʹʹul] vezninde) Bir nesneyi bir zarf içre saklamak maʹnâsınadır; yukâlu: تَوَدَّعَهُ إِذَا صَانَهُ فِي مِيدَعٍ أَيْ صِوَانٍ Ve bir nesneyi yâhûd bir kimseyi işe güce sürüp kullanmakla mübtezel eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: تَوَدَّعَ فُلاَنًا إِذَا ابْتَذلَهُ فِي حَاجَتِهِ Bu sûrette azdâddan olur. Ve bir kimseye تَوْدِيعٌ [tevdîʹ] vaktinde tahiyyet ve teslîm eylemek maʹnâsınadır; tekûlu: تُوُدِّعَ مِنِّي عَلَى الْمَجْهُولِ أَيْ سُلِّمَ عَلَيَّ يَعْنِي لِلتَّوْدِيعِ Ve müsterîh olmak maʹnâsına müstaʹmeldir; ve minhu kavluhu sallallâhu ʹaleyhi ve sellem: “إِذَا رَأَيْتَ أُمَّتِي تَهَابُ الظَّالِمَ أَنْ تَقُولَ إِنَّكَ ظَالِمٌ فَقَدْ تُوُدِّعَ مِنْهُمْ” أَيِ اسْتُرِيحَ مِنْهُمْ وَخُذِلُوا وَخُلِّيَ بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ الْمَعَاصِي أَوْ تُحُفِّظَ مِنْهُمْ وَتُوُقِّيَ كَمَا يُتَوَقَّى مِنْ شِرَارِ النَّاسِ Yaʹnî “Bir zâlim ve sitem-kâr satvet ve mehâbet sâhibi gaddâr olmakla havfından nâşî ümmetim ona sen hilâf-ı şerʹ zulm ve cevr ediyorsun demeğe cesâret edemez olmalarıyla nush ve irşâd cihetiyle mihnet ve meşakkate giriftâr olmaktan min-baʹd sükût ve hemân kalbleriyle inkâra mübâderet eylemeleriyle âsûde ve müsterîh olurlar ise o makûleler gittikçe meʹâsî ve tugyâna inhimâk ederek hizy ve hizlâna müstagrak ve ʹukûbet-i ilâhiyyeye tamâm müstahak olurlar” yâhûd “o makûle inkâr ve irşâddan sükût edenlerden şirâr-ı nâstan tevakkî olunduğu gibi tevakkî ve tahaffuz olunur.” Muktezâsı emr-i maʹrûfta tekâsülden nehydir.