اَلْإِيصَاءُ [el-îṡâ΄] (hemzenin kesriyle) ve
اَلتَّوْصِيَةُ [et-tavṡiyet] (تَفْعِلَةٌ [tefʹilet] vezninde) Bir nesnenin işlemesini bir adama sipârişle der-ʹuhde ettirmek maʹnâsınadır; yukâlu: أَوْصَاهُ وَوَصَّاهُ أَيْ عَهِدَ إِلَيْهِ Şârih der ki إِيصَاءٌ [îṡâ΄] ve تَوْصِيَةٌ [tavṡiyet]-i şerʹî bundan me΄hûzdur, ittisâl maʹnâsından müteferraʹdır. Mü΄ellif kasr ve îcâz eylemiştir, zîrâ عَهْدٌ lafzını mâddesinde وَصِيَّةٌ [veṡiyyet] ile ve burada وَصِيَّةٌ [veṡiyyet]i عَهْدٌ ile tefsîr eyledi.Asl إِيصَاءٌ [îṡâ΄] lügatte bir kimse kendi gaybetinde bir âher adamdan bir işin işlemesini taleb eylemeğe denir ve şerʹde baʹde vefâtihi işlemesini talebden ʹibârettir. Ve işbu إِيصَاءٌ [îṡâ΄] mâddesi lâm ile müstaʹmel olur, meselâ أَوْصَى فُلَانٌ لِفُلَانٍ بِكَذَا derler, مَلَّكَهُ لَهُ بَعْدَ مَوْتِهِ maʹnâsınadır ki “Filân için şu mâlı vasî nasb eylediği kimseye vasiyyet eyledi” demektir. Ve إِلَى ile müstaʹmel olur, meselâ أَوْصَى فُلَانٌ إِلَى فُلَانٍ جَعَلَهُ وَصِيًّا لَهُ يَتَصَرَّفُ فِي مَالِهِ وَأَطْفَالِهِ بَعْدَ مَوْتِهِ maʹnâsına ki “Filânı mutlakan mâlına vasî nasb eyledi” demektir.
اَلتَّوْصِيَةُ [et-tevṡiyet] (ʹalâ-vezni اَلتَّرْبِيَة [et-terbiyet]) Kezâlik vasiyyet etmek; tekûlu: وَصَّيْتُهُ تَوْصِيَةً
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı