اَلْوَجِيهُ [el-vecîh] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Bu dahi bir kavmin seyyid ve zî-şânına denir; cemʹi وُجَهَاءُ [vucehâ΄] gelir, أُمَرَاءُ [umerâ΄] vezninde; yukâlu: هُوَ وَجِيهُ الْقَوْمِ أَيْ سَيِّدُهُمْ Ve mutlakan câh ve kadr ve menzilet sâhibi adama denir; yukâlu: هُوَ وَجِيهٌ أَيْ ذُو الْجَاهِ Ve bir boncuk adıdır ki beyne’l-ʹArab maʹrûftur. Şârih der ki huzûr-ı selâtîne duhûl eden kimseler onu yüzlerine sürerler, nezd-i şâhîde vecâhetli olmak için. Ve
وَجِيهٌ [vecîh] Şol at kulununa denir ki doğarken iki elleri berâberce hurûc eylemiş ola. Ve
وَجِيهٌ [Vecîh] İki maʹrûf atların ismidir.
اَلْوَجِيهُ [el-vecîh] (vâv’ın fethi ve cîm’in kesri ve meddiyle) Vecâhetli olan kimse. Ve
وَجِيهٌ [vecîh] Boncuğa dahi derler, mühre maʹnâsına. Ve
وَجِيهٌ [vecîh] Şol oğlana dahi derler ki doğarken ana rahiminden ibtidâ elleri çıka. Ve ibtidâ ayakları çıkana يَتْنٌ [yetn] derler. Ve
وَجِيهٌ [vecîh] Bir atın dahi ismidir, Aṡmaʹî rivâyeti üzere; tekûlu. وَجُهَ الرَّجُلُ مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ إِذَا صَارَ وَجِيهًا ذَا قَدْرٍ وَمَنْزِلَةٍ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı