Kamus-ı Muhit - الوحش maddesi

اَلْوَحْشُ [el-vaḩş] (vâv’ın fethi ve ḩâ-yı mühmelenin sükûnuyla) ve

اَلْوَحِيشُ [el-vaḩîş] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Yabanî hayvâna denir ki أَهْلِيٌّ [ehliyy] ve إِنْسِيٌّ [insiyy] mukâbilidir. Cemʹi وُحُوشٌ [vuḩûş] ve وُحْشَانٌ [vuḩşân] gelir vâv’ların zammıyla. Ve وَحْشٌ [vaḩş] ism-i cins olmakla müfredinde وَحْشِيٌّ [vaḩşiyy] denir, زَنْجٌ [zenc] ve زَنْجِيٌّ [zenciyy] gibi; yukâlu: أَرْضٌ كَثِيرَةُ الْوَحْشِ أَيْ حَيَوَانِ الْبَرِّ ve yukâlu: حِمَارُ وَحْشٍ بِالْإِضَافَةِ وَحِمَارٌ وَحْشِيٌّ عَلَى النَّعْتِ Yaʹnî yaban eşeği. Ve

وَحْشٌ [vaḩş] Issız, hâlî ve nâ-meskûn yere ıtlâk olunur; yukâlu: بَلَدٌ وَحْشٌ أَيْ قَفْرٌ ve tekûlu: لَقِيتُهُ بِوَحْشٍ إِصْمِتَ أَيْ بِبَلَدٍ قَفْرٍ Şârih der ki bunun aslı بِوَحْشٍ يُقَالُ فِيهِ إِصْمِتَ Yaʹnî be-gâyet tenhâ ve mahûf ve hatar-nâk olmakla refîkleri birbirine medd ve seslenme, sükût eyle derler. إِصْمِتْ [iṡmit] صُمُوتٌ [ṡumût]tan emrdir, kesret-i istiʹmâlle mahall-i mezbûra ıtlâk olundu. Ve

وَحْشٌ [vaḩş] Aç adama denir. Bunun cemʹi أَوْحَاشٌ [evḩâş] gelir; yukâlu: بَاتَ وَحْشًا أَيْ جَائِعًا ve yukâlu: هُمْ أَوْحَاشٌ أَيْ جِيَاعٌ Ve

وَحْشٌ [vaḩş] Masdar olur, düşmandan firâr eden kimse kendisini tahfîf için eğninde olan libâsını ve silâhını çıkarıp atmak maʹnâsınadır; yukâlu: وَحَشَ بِثَوْبِهِ وَحْشًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا رَمَى بِهِ مَخَافَةَ أَنْ يُلْحَقَ

Vankulu Lugatı - الوحش maddesi

اَلْوَحْشُ [el-vaḩş] (vâv’ın fethi ve ḩâ’nın sükûnuyla) ve

اَلْوُحُوشُ [el-vuḩûş] (zammeteynle) Hayvân-ı berre derler.