اَلْعِلْجُ [el-ʹilc] (ʹayn’ın kesriyle) Eşeğe denir, عَيْرٌ [ʹayr] maʹnâsına. Mü΄ellif, عَيْرٌ [ʹayr]i حِمَارٌ [ḩimâr] ile tefsîr ve hımâr-ı vahşde mügalleb olmak üzere beyân eylemiştir. Ve
عِلْجٌ [ʹilc] Kavî ve semîn olan yaban eşeğine denir. Sâ΄ir usûlün muktezâsı ve vazʹ-ı mâddenin mûcibi اَلسَّمِينُ الْقَوِيُّ lafzı اَلْعَيْرُ ve حِمَارُ الْوَحْشِ kelimelerinin her birine vasf olmaktır. Bu sûrette عِلْجٌ [ʹilc] kavî ve semîn olan eşeğe ve öylece olan yaban eşeğine denmiş olur. Ve
عِلْجٌ [ʹilc] Kenârı kalın ve galîz olan kirde ekmeğine denir. Ve küffâr-ı ʹacemden ki mâ-ʹadâ’l-ʹArabdır, kâfir kişiye denir, pes ʹArabdan olur ise ıtlâk olunmaz; yukâlu: هُوَ مِنَ اْلأَعْلاَجِ أَيْ مِنْ كُفَّارِ الْعَجَمِ Baʹzı usûlün beyânı üzere aslâ bir dîn ile mütedeyyin olmayana ıtlâk olunur. Ve baʹzı ʹArab mutlakan kâfire عِلْجٌ [ʹilc] ıtlâk ederler. Ve Muġrib’de ve Miṡbâḩ’ta اَلضَّخْمُ مِنْ كُفَّارِ الْعَجَمِ ʹunvânıyla mersûmdur. Cemʹi عُلُوجٌ [ʹulûc] gelir ve أَعْلاَجٌ [aʹlâc] ve مَعْلُوجَاءُ [maʹlûcâ΄] ve عِلَجَةٌ [ʹilecet] gelir عِنَبَةٌ [ʹinebet] vezninde. Ve
عِلْجٌ [ʹilc] Kıyem-i mâl yaʹnî devâbb ve mevâşîye hüsn-i takayyüd ve tîmâr ve perverişlerinde dâ΄imâ ihtimâm üzere olan kimseye denir; yukâlu: هُوَ عِلْجُ مَالٍ أَيْ إِزَاؤُهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı