Kamus-ı Muhit - ماعون maddesi

اَلْمَاعُونُ [el-mâʹûn] ʹAtiyye ve ihsâna denir; yukâlu: هُوَ يُمْنَعُ الْمَاعُونَ أَيِ الْمَعْرُوفَ Ve yağmura denir. Ve suya denir. Ve mutlakan kendisiyle intifâʹ olunacak şey΄e denir yâhûd komşudan ve ahbâbdan ʹâriyet alınmak şânından olan şey΄e denir, hurdevât-ı hâne gibi ki balta ve keser ve tencere ve kova ve çanak ve sofra makûlesi nesnelerden ʹibârettir; yukâlu: هُوَ يُعِينُ فِي مَاعُونِهِ وَهُوَ كُلُّ مَا انْتَفَعَ بِهِ أَوْ كُلُّ مَا يُسْتَعَارُ مِنْ فَأْسٍ وَقَدُومٌ وَنَحْوِهِ Ve

مَاعُونٌ [mâʹûn] Tâʹat ve inkıyâd maʹnâsınadır; yukâlu: يُمْنَعُ مَاعُونَهُ أَيِ انْقِيَادَهُ وَطَاعَتَهُ Ve zekâta denir; yukâlu: أَعْطَى مَاعُونَهُ أَيْ زَكَاتَهُ Ve tâlibden menʹ olunan yaʹnî nefâseti sebebiyle bir kimseye verilmez olan nesneye denir; yukâlu: هُوَ مَاعُونٌ أَيْ يُمْنَعُ عَنِ الطَّالِبِ Ve tâlibden menʹ olunmayan yaʹnî mübtezel olmakla kimseden dirîg olunmaz olan şey΄e denmekle zıdd olur; yukâlu: هُوَ مَاعُونٌ أَيْ لَا يُمْنَعُ عَنِ الطَّالِبِ Ve

مَاعُونٌ [mâʹûn] Hayvânın ʹuhde-i iktidârında olan yürüyüşe ıtlâk olunur; yukâlu: ضَرَبَ النَّاقَةَ حَتَّى أَعْطَتْ مَاعُونَهَا أَيْ بَذَلَتْ سَيْرَهَا

Vankulu Lugatı - ماعون maddesi

اَلْمَاعُونَ [el-mâʹûn] (ʹalâ-vezni اَلْكَافُور [el-kâfûr]) Bir ismdir ki menâfiʹ-i beyti câmiʹdir, yaʹnî evde istiʹmâl olunan âlât ve esbâba derler, çömlek gibi ve balta gibi ve bunlara şebîh ne var ise. Ve suya dahi مَاعُونٌ [mâʹûn] derler. Ve

مَاعُونٌ [mâʹûn] İtâʹate ve inkıyâda dahi derler; minhu mâ haka’l-Aḣfeş ʹan aʹrâbiyyin fasîhin ennehu kâle: لَوْ قَدْ نَزَلْنَا لَصَنَعْتُ بِنَاقَتِكَ صَنِيعًا تُعْطِيكَ الْمَاعُونَ أَيْ تَنْقَادُ لَكَ وَتُطِيعُكَ Ve Bârî taʹâlânın ﴿وَيَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ﴾ (الماعون، 7) dediği kavlinde Ebû ʹUbeyde eyiti: مَاعُونٌ [mâʹûn] zamân-ı câhiliyyette her menfaʹate ve ʹatiyyeye ıtlâk olunurdu ve zamân-ı İslâm’da مَاعُونٌ [mâʹûn] tâʹate ve zekâta derler dedi. Ve nâstan baʹzı kimse eyitti: مَاعُونٌ [mâʹûn] aslında مَعُونَةٌ [meʹûnet] idi, tâ hazf olunup ondan ʹıvaz elif verilmiştir.