الشَّرْب [eş-şerb] (şîn’in harekât-ı selâsı ve râ’nın sükûnuyla) ve
اَلْمَشْرَبُ [el-meşreb] (مَقْعَدٌ [maḵʹad] vezninde) ve
اَلتَّشْرَابُ [et-teşrâb] (تَذْكَارٌ [težkâr] vezninde) İçmek maʹnâsınadır; yukâlu: شَرِبَ الْمَاءَ شَرْبًا بِالتَّثْلِيثِ وَمَشْرَبًا وَتَشْرَابًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا جَرَعَهُ ʹAlâ-kavlin şîn’in fethiyle شَرْبٌ [şerb] masdardır; ve zammıyla ve kesriyle ismlerdir, içmeğe denir. Ve
شَرْبٌ [şerb] (şîn’in fethiyle) شَارِبٌ [şârib] olan kavme ıtlâk olunur, yaʹnî ism-i cemʹ olur, رَكْبٌ [rekb] ve رَحْلٌ [raḩl] gibi yâhûd cemʹ olur, صَحْبٌ [ṡaḩb] ve صَاحِبٌ [ṡâḩib] gibi, niteki شُرُوبٌ [şurûb] dahi شَارِبٌ [şârib]in cemʹidir, شُهُودٌ [şuhûd] ve شَاهِدٌ [şâhid] gibi. Ve
شَرْبٌ [şerb] Bâ΄ harfiyle müteʹaddî olur, içirmek maʹnâsına. Ve bu münâsebetle bir kimse hakkında dürûg-âmîz iftirâ eylemek maʹnâsına istiʹmâl olunur; yukâlu: شَرَبَ بِهِ إِذَا كَذَبَ عَلَيْهِ Ve fehm eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: شَرَبَ الْكَلاَمَ شَرْبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا فَهِمَهُ
اَلتَّشْرَابُ [et-teşrâb] (tâ’nın fethi ve şîn’in sükûnuyla) İçmek, شُرْبٌ [şurb] maʹnâsına.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı