Kamus-ı Muhit - الفداد maddesi

اَلْفَدَّادُ [el-feddâd] (شَدَّادٌ [şeddâd] vezninde) İri sesli kalın ve taslak tekellüm eden kişiye denir; yukâlu: رَجُلٌ فَدَّادٌ أَيْ صَيِّتٌ جَافِي الْكَلاَمِ Ve yere pek pek basıp pat pat yürür olan kimseye denir. Ve bin mihâra kadar ki yüz, iki yüz yâ beş yüz yâ dokuz yüz yâ bin nefer deveye mâlik olan adama denir; gırîv ve şamata maʹnâsından me΄hûzdur; yukâlu: هُوَ فَدَّادٌ أَيْ مَالِكُ الْمِئِينَ مِنَ الْإِبِلِ إِلَى الْأَلْفِ Ve mütekebbir ve hod-bîn şahsa denir. Cemʹi فَدَّادُونَ [feddâdûn] gelir. Ve

فَدَّادُونَ [feddâdûn] Devecilere ve sığırtmaçlara ve çobanlara ve eşekçilere ve ekincilere ve ashâb-ı vebere yaʹnî bedevî tâ΄ifesine ıtlâk olunur. Ve ekinlerinde devâbb ve mevâşîlerinde bülend âvâz ile haykırır olan adamlara ıtlâk olunur. Kâle’ş-şârih ve minhu’l-hadîs: “إِنَّ الْجُفَاءَ وَالْقَسْوَةَ فِي الْفَدَّادِينَ” Vanḵulu’nun جُفَاءٌ [cifâ΄] lafzını cîm’in fethiyle vehm ve zulmle beyânı ʹacîbdir, zîrâ bu, cîm’in zammıyla nâ-tırâşlık ve gılzat ve kabalık maʹnâsınadır. Ve

فَدَّادُونَ [feddâdûn] Develeri çok olan adamlara denir.

Vankulu Lugatı - الفداد maddesi

اَلْفَدَّادُ [el-feddâd] (fâ’nın fethi ve dâl’ın teşdîdiyle) Muhkem âvâzlı kimse; yukâlu: رَجُلٌ فَدَّادٌ أَيْ شَدِيدُ الصَّوْتِ Ve fi’l-hadîsi: “إِنَّ الْجَفَاءَ وَالْقَسْوَةَ فِي الْفَدَّادِينَ” بِتَشْدِيدِ الدَّالِ Ve فَدَّادِينَ [feddâdîn]den murâd şol kimselerdir ki ekinlerinde ve davarlarında savt-ı şedîdle çağıralar. Ve جَفَاءٌ [cefâ΄]dan murâd zulm ve قَسْوَةٌ [ḵasvet]ten murâd gönül kararmaktır.