اَلْأَبَحُّ [el-ebaḩḩ] (hemzenin ve bâ’nın fethiyle) Bâb-ı râbiʹden sıfattır, boğuk sesli kişiye denir; şârih der ki gerek hılkî ve gerek ʹârızî olsun. Mü΄ennesinde بَحَّةٌ [baḩḩat] denir ki aslı بَحَحَةٌ [beḩaḩat]tır ve بَحَّاءُ [baḩḩâ΄] denir. Ve
أَبَحُّ [ebaḩḩ] Meskûk altına ıtlâk olunur, دِينَارٌ [dînâr] maʹnâsına. Ve semiz kimseye ıtlâk olunur. Ve ʹûd-ı galîze ıtlâk olunur. Mü΄ellif وَمِنَ الْعِيدَانِ اَلْغَلِيظُ ʹibâretiyle sebt eylemekle عِيدَانٌ [ʹîdân] عُودٌ [ʹûd]un cemʹidir ki kesilmiş ağaç kerestesine denir. Kezâlik tanbûr ve lavta dedikleri sâzlara denir. Şârihin beyânına göre murâd sâz-ı mezkûrdur, lâkin sebeb-i ıtlâk gılz-ı savt olmakla keresteye ve kalın âvâzeli sâz-ı mezkûre de ıtlâkı mülâyimdir. Ve
أَبَحُّ [ebaḩḩ] Kumar okuna ıtlâk olunur, قِدْحٌ [ḵidḩ] maʹnâsına. Cemʹi بُحٌّ [buḩḩ] gelir bâ’nın zammıyla. Ve
أَبَحُّ [Ebaḩḩ] Hužeyl kabîlesinden bir şâʹir lakabıdır.
اَلْأَبَحُّ [el-ebaḩḩ] Âvâzı ziyâde boğulmuş kimse; وَلَا يُقَالُ بَاحٌّ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı