اَلْمِرْبَاعُ [el-mirbâʹ] (مِصْبَاحٌ [miṡbâḩ] vezninde) Bu dahi orta boylu adama denir. Ve nebâtı evvel-i bahârda nâbit olur olan mekâna denir; yukâlu: مَكَانٌ مِرْبَاعٌ إِذَا كَانَ يَنْبُتُ نَبَاتُهُ فِي أَوَّلِ الرَّبِيعِ Ve
مِرْبَاعٌ [mirbâʹ] Mâl-ı ganîmetin rubʹuna denir ki Câhiliyye’de emîr ve serʹ-asker olanlar ahz eder idi; dîn-i İslâm’da humus ahz olunur. Kâle’ş-şârih ve minhu’l-hadîsu: قَالَ لِعَدِيِّ بْنِ حَاتَمٍ ḣإِنَّكَ تَأْكُلُ الْمِرْبَاعَḢ وَهُوَ رُبْعُ الْغَنِيمَةِ الَّذِي كَانَ يَأْخُذُهُ الرَّئِيسُ فِي الْجَاهِلِيَّةِ Ve şol nâkaya denir ki bahârda doğurmak ʹâdeti ola, ʹalâ-kavlin ibtidâ döl dökümü vaktinde doğurmak ʹâdeti ola; yukâlu: نَاقَةٌ مِرْبَاعٌ أَيْ مُعْتَادَةٌ بِأَنْ تُنْتَجَ فِي الرَّبِيعِ أَوِ الَّتِي تَلِدُ فِي أَوَّلِ النِّتَاجِ
اَلْمِرْبَاعُ [el-mirbâʹ] (mîm’in kesriyle) Şol nâkadır ki rebîʹde doğurmak ʹâdeti ola. Aṡmaʹî eyitti: مِرْبَاعٌ [mirbâʹ] şol nâkadır ki nitâc zamânının ibtidâsında doğura. Ve
مِرْبَاعٌ [mirbâʹ] Şol رُبُعٌ [rubuʹ]dur ki onu reî΄s olan kimse mâl-ı ganîmetten alır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı