اَلشَّفْقُ [eş-şefḵ] (دَفْقٌ [defḵ] vezninde) ve
اَلْإِشْفَاقُ [el-işfâḵ] (hemzenin kesriyle) Sakınmak maʹnâsınadır; yukâlu: شَفَقَ مِنْهُ وَعَلَيْهِ شَفْقًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَأَشْفَقَ إِشْفَاقًا إِذَا حَاذَرَ Ve ʹalâ-kavlin sülâsîden müstaʹmel değildir. Şârihin beyânına göre مِنْ ile sılalanırsa havf maʹnâsına olup عَلَى ile olursa mihr ve ʹinâyet maʹnâsına olur, niteki tefsîri olan مُحَاذَرَةٌ [muḩâžeret] dahi böylecedir. Ve
إِشْفَاقٌ [işfâḵ] Bir nesneyi azaltmak maʹnâsınadır; yukâlu: أَشْفَقَ الشَّيْءَ إِذَا قَلَّلَهُ
اَلْإِشْفَاقُ [el-işfâḵ] (hemzenin kesriyle) Şefkat etmek; tekûlu: أَشْفَقْتُ مِنْهُ عَلَيْهِ Ve
إِشْفَاقٌ [işfâḵ] Hazer etmek maʹnâsına da gelir; tekûlu: أَشْفَقْتُ مِنْهُ Hâlâ ki zikr olunan maʹnâlara delâlet eden إِشْفَاقٌ [işfâḵ]ın sülâsîsi merhamet maʹnâsından gayrıya delâlet etmez, meselâ شَفِقْتُ demezler حَذِرْتُ maʹnâsına. İbn Dureyd eyitti: شَفِقْتُ ve أَشْفَقْتُ derler bir maʹnâya. Ve ehl-i lügat buna inkâr edip شَفِقْتُ gelmesin câ΄iz görmediler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı