Kamus-ı Muhit - الأقفد maddesi

اَلْأَقْفَدُ [el-aḵfed] (أَحْمَرُ [aḩmer] vezninde) Boynu gevşek ve sölpük, ʹalâ-kavlin boynu galîz olan insân ve hayvâna denir; yukâlu: رَجُلٌ أَقْفَدُ أَيِ الْمُسْتَرْخِي الْعُنُقِ أَوِ الْغَلِيظُهُ Ve şol adama denir ki ökçeleri yere yetişip değmeyerek parmaklarının uçlarını basarak yürür ola; yukâlu: رَجُلٌ أَقْفَدُ إِذَا كَانَ يَمْشِي عَلَى صُدُورِ قَدَمَيْهِ مِنْ قِبَلِ الْأَصَابِعِ وَلاَ تَبْلُغُ عُقْبَاهُ الْأَرْضَ Ve elleri ve ayakları kuru ve parmakları kısa olan adama denir, ekserî zencîlerin sıfatıdır; yukâlu: هُوَ أَقْفَدُ أَيِ الْكَزُّ الْيَدَيْنِ وَالرِّجْلَيْنِ الْقَصِيرُ الْأَصَابِعِ

Vankulu Lugatı - الأقفد maddesi

اَلْأَقْفَدُ [el-aḵfed] (hemzenin fethi ve ḵâf’ın sükûnuyla) Şol kimsedir ki parmaklarının ucuyla yürür, ökçeleri yere yetişmez. Ve davar cinsinden şol hayvâna derler ki bilekleri eğilmeyip tırnağının ucın basa; yukâlu: فَرَسٌ أَقْفَدُ أَيْ بَيِّنُ الْقَفَدِ Yaʹnî âşikâre tırnağı ucın bassa. Ve bu ʹuyûbdan ʹadd olunur. Ebû ʹUbeyde eyitti: قَفَدٌ [ḵafed] ayaktan gayrı yerde olmaz, Aṡmaʹî eyitti: قَفَدٌ [ḵafed] devenin ellerinin huffu yâhûd ayaklarının huffu ünsî cânibine yaʹnî iç yüze mâ΄il olmaktır; yukâlu: قَفِدَ فَهُوَ أَقْفَدُ Ve eger cânib-i vahşîye yaʹnî taşraya mâ΄il olursa ona أَصْدَفُ [aṡdef] derler. Ve

قَفَدٌ [ḵafed] Bir cins dülbend sarınmağa derler; yukâlu: إِعْتَمَّ الْقَفْدَ Yaʹnî ucun salıvermese.