Kamus-ı Muhit - الإنتبال maddesi

اَلْإِنْتِبَالُ [el-intibâl] (إِفْتِعَالٌ [iftiʹâl] vezninde) Sihâm maʹnâsına olan نَبْلٌ [nebl] ve نِبَالٌ [nibâl]den yâhûd yarak maʹnâsına olan نَبْلٌ [nebl]den me΄hûzdur, bir kimse yat ve yarağını düzüp koşup âmâde olmak maʹnâsınadır; ve minhu’l-meselu: “مَا انْتَبَلَ نَبْلَهُ إِلَّا بِأَخَرَةٍ” Ve bunda lügat-ı erbaʹa dahi vardır: نَبَالٌ [nebâl] ve نَبَالَةٌ [nebâlet] ki nûn’ların fethiyledir ve نُبْلٌ [nubl] ve نُبْلَةٌ [nublet] ki nûn’ların zammıyladır, “O husûsta tenebbüh eylemeyip gâfil olmakla âmâde olmadı” demektir. Bu mesel fırsat fevt olduktan sonra tedârüke ibtidâr eden kimse hakkında darb olunur. Ve

إِنْتِبَالٌ [intibâl] Ölmek maʹnâsınadır; yukâlu: إِنْتَبَلَ الرَّجُلُ إِذَا مَاتَ Ve katl eylemek maʹnâsına olmakla zıdd olur; yukâlu: إِنْتَبَلَ فُلَانًا إِذَا قَتَلَهُ Ve sürʹatle bir nesnenin mecmûʹunu birden kaldırıp yüklenmek maʹnâsınadır; yukâlu: إِنْتَبَلَ الشَّيْءَ إِذَا احْتَمَلَهُ بِمَرَّةٍ سَرِيعًا

Vankulu Lugatı - الإنتبال maddesi

اَلْإِنْتِبَالُ [el-intibâl] (hemzenin ve tâ’nın kesriyle) Müntebih olmak; yukâlu: مَا انْتَبَلَ نَبْلُهُ إِلَّا بِأَخَرَةٍ أَيْ مَا انْتَبَهَ وَلَا بَالَى بِهِ Ve Yaʹḵûb eyitti: Bunda dört lügat dahi vardır ki onlar نُبْلَهُ [nublehu]dur nûn’un zammı ve bâ’nın sükûnuyla ve نُبَالَهُ[nubâlehu]dur kezâlik nûn’un zammı ile ve نَبَالَهُ [nebâlehu] ve نَبَالَتَهُ [nebâletehu]dur nûn’ların fethi ve bâ’ların tahfîfiyle.